W tytule wpisu teoretycznie użyłam synonimów, jednakże uważam, że niektóre produkcje zasługują na miano serialu animowanego, a nie bajki. Różnica wynika z docelowego odbiorcy (którym w przypadku bajek są dzieci, natomiast w przypadku serialu to już szerszy krąg: dzieci, młodzież a nawet dorośli).
Usłyszałam kiedyś opinię, iż „bajki które podobają się tylko dzieciom, nie są dla nich odpowiednie”. Oznacza to, że jeżeli dana produkcja nie otrzyma aprobaty starszej widowni zazwyczaj nie posiada zbyt dużej wartości edukacyjnej.
Jednym z seriali, którego prawdziwą wartość poznałam dopiero po wielu latach po ponownym obejrzeniu są „Bliźniacy Cramp”. Ot, zwykła „bajka” przedstawiająca losy dwóch anatagonistycznych braci.
Serial traktuje jednak o kilku ciekawych tematach takich jak:
1. Wykluczenie społeczne. Najlepszy przyjaciel Luszyna, mały Tony wywodzi się z biednej rodziny noszących miano „Błotniaków”. Chłopiec od najmłodszych lat musiał utrzymywać siebie i rodzinę z zawodu szambonurka, nie uczęszczał do szkoły, często był obiektem drwin np. ze strony Wayne’a.
2. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Ich ofiara padła matka bliźniaków, która w mojej opinii cierpiała na manie czystości. Jej natręctwo było na tyle silne iż niejednokrotnie utrudniało życie innym domownikom.
3. Różne modele wychowania. Rodzina Winkle – młoda Mandy samotnie wychowywana przez bajecznie bogatego ojca, wyrosła na rozpieszczona i samolubną arogantkę. Jej przeciwieństwem jest Maria, wychowana przez surową i ortodoksyjną rodzinę zastępczą.
4. Ochrona przyrody. W jednym z odcinków Luszyn wraz z Marią zorganizował strajk przeciwko nieumyślnemu powodowaniu śmierci ryjówek pospolitych, które giną dusząc się w szklanych butelkach wyrzucanych w lesie.
Pani Karolino! Otworzyła mi Pani oczy na tak niezwykle intrygującą kwestę jak to co oglądają moje dzieci. Od dzisiaj mały Janek będzie oglądał tylko te bajki, które będą wartościowe.
Ja tam nie mam telewizora w domu. Dobrze mi z tym.